علاوه بر آن که رابطه نسبي يا مهري (از طريق خويشاوندي در ازدواج) يا رضاعي (شير خوردن) رابطه اي خانوادگي بسيار نزديک تر و عاطفي تر از روابط ديگر دارند به نحوي که پيوند آنها با يکديگر از طريق ازدواج مفسده هاي گوناگون پزشکي (جسمي) و عاطفي و روحي (از هم پاشيدن کانون خانواده) و... دارد لذا ممنوعيت و حرمت ازدواج با خواهر و مادر و برخي ديگر از محارم که در شريعت اسلامي مقرر شده است در ساير ملل نه حتي مسيحي و يهودي بلکه سير نحله ها و فرقه ها وجود دارد.
حقيقت اين حکم نيز مانند بسياري ديگر از احکام بر ما پوشيده است و چون ما از مصالح خود به نحو کامل با خبر نيستيم، خداوند در دايره معقولات ما تخفيفي داده و براساس لطف بي پايان خود، در چنين مواردي که جهل ما مانع رسيدن به حقيقت بوده، قوانيني را که در بردارنده سلامت روحي و اجتماعي ما است، جعل نموده که از آنها به تعبديات ياد مي شود.
هر چند که به مرور زمان و تحقيقات گسترده، در زمينه هاي روان شناختي، پزشکي، مردم شناسي و.. پي به علل برخي از اين احکام، خصوصا در حيطه مسائل حقوقي برده ايم اما راه بسيار طولاني است و ما نمي توانيم ادعا کنيم که همه چيز را درباره خود و تعاملات انساني دانسته ايم.
محرميت نيز ميان انسان ها، براساس ويژگي هاي آدميان و خواستگاه فطري ايشان، از جانب خداوند متعال قرار داده شده است.


محرميت در اسلام بر سه گونه است:
الف. محرميت نسبي که براساس صلب و رابطه خويشاوندي است؛ مثل خواهر و برادر.
ب. محرميت به مصاهره که براساس ايجاد زوجيت ميان دو نفر و خويشان آنها ايجاد مي شود؛ مثل محرميت داماد با مادرزن و عروس با پدر شوهر.
ج. محرميت به رضاع که براساس پديدار شدن رابطه فرزندي، در اثر شيرخوردن با شرايط خاص خودش، ايجاد مي شود.
حال در مورد محرميت به مصاهره، فرض کنيد که قرار بود داماد با مادر زن و يا عروس با پدر شوهرش، نامحرم قلمداد شده و چون ديگر مردم، موظف به رعايت حجاب مي شدند با چنين شرايطي، عملا وظايفي براي مکلفين وضع مي شد که خارج از عهده ايشان بوده و قادر به رعايت صحيح آن نمي بودند.
از طرفي ديگر ايجاد رابطه محرميت ميان مادرزن و پدر شوهر براي داماد و عروس از نحوه محرميت فرزندي است که تلنگري است براي ما، به خاطر حفظ احترامات و ايجاد اعتماد طرفيني و نهايتا رابطه اي صميمي ميان خانواده و فرد جديد الورود.
خداوند تعالي نيز با نظر به تمامي اين مصالح، حکم محرميت و يا عدم آن را به منظور خروج ما از سرگرداني قرار داد تا روابط انسان ها با يکديگر دچار تزلزل نشده و نهايتا آدمي به خاطر تمايلاتي که در وجودش نهان دارد به بيراه نرفته خود و جامعه را به تباهي نکشاند.
در پايان باز هم تأکيد مي کنيم ما ضمن ارج نهادن به شناخت هاي عقلاني، به عجز و ناتواني و محدوديت هايي ادراکات عقلاني اعتراف مي کنيم در عصر پست مدرن تازه عده اي که در عصر مدرنيته يعني شايد کمتر از يک قرن پيش علم را مدار همه چيز مي دانستند مي گويند ما به هيچ چيز هيچ علم يقيني و کلي نداريم.
ويليام جيمز روانشناس معروف و بنيانگذار مکتب پراگماتيسم مي گويند معلومات مادر مقابل مجهولات ما قطره اي در مقابل اقيانوس ها است. لذا با باور به خداوند حکيم و علم و قادر مطلق که فياض علي الاطلاق است در مي يابيم که تمام دستورات الهي حتما داراي حکمتي است گرچه ما پي به اسرار و حکمت هاي آن نبريم.



منبع : http://www.porseman.org/q/showq.aspx?id=8910 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: